Ondertussen al uitgeslapen in de Filipijnen......maar Hong Kong nog vers op de printplaat van ons brein.

Zeven miljoen Chinezen krioelen in alle hoeken en gaten. De Hong Kongers, zoals we de Han-Chinezen mogen noemen, zijn zelfs in de meerderheid als toeristen in eigen land. Chinezen die je de weg wijzen, chinezen die de deur open houden, de chinees die op je knopje voor de lift drukt. Goed geregeld allemaal. Ferries, taxi's en oud Engelse dubbeldektrammetjes knopen het netwerk van geurige neonverlichte straatjes aaneen terwijl daaronder de volle metro's chinezen als aziaat in blik naar alle hoeken doen zoeven.

Rust is er in de parken en sportcomplexen waar bruingerimpelde oude mannetjes spelletjes doen, in slow motion zwaardvechten of anderszins geconcentreerd vreemde pantomime chi-bewegingen maken. We besluiten ook maar de weg van de Budha te bewandelen...of kabelbanen dan. De Tian Tan Budha, op Lantau Island, is de grootst zittende Budha ter wereld. Menig toerist blijkt ook ineens pelgrim, duikt op de knieen of vebrand stapels wierook. Wij druipen met de regen af met de ferry terug naar Kowloon. Zien zowaar onderweg een knalgroene baai met enkele kiters, ze copieren alles.

Dat kopieergedrag is goed te zien in de straten, waar winkel na winkel dezelfde goudvissen verkoopt, sportschoenen probeert te slijten of huisdieren aanbied. Pijnlijk groot zijn de reclameborden met westerse mensen erop die boven het neongeweld uitsteken. Het zal de standaard chinees echter wel een worst wezen (of octopus) als hij 15 uur per dag moete werken.

Al met al een vlijtig bijenest waar het makkelijk en prettig toeven was. De Hongkongers zijn eerbiedige, behulpzame mensen. Ietwat verlegen misschien zelfs..of afwachtend. Maar de chaos van de stad zijn we zat. Ready to move on....