De miljoenen gonzende scooters van Saigon zijn we snel ontvlucht. Vijf uur in de bus brengt ons langs de rijstvelden, buffels en bergen net voorbij Phan Thiet in Mui Ne....(spreekt iedereen weer anders uit). Eerste windsurfbestemming bereikt ,en ook mijn 10 meter RPM kite mag eindelijk uit de tas voor een paar kiterakjes. In het langerekte dorp aaneengeregen door restaurants, hostels en resorts laven we ons aan de steady windkracht 4/5 die elke dag in de late ochtend lijkt te worden aangezet. Op de scooter checken we nog een spot met echt branding (Mui Ne is een klotsbak) waar het best leuk spelevaren blijkt met de kite, maar we verlangen naar meer kilometers. We laten de Vietnamese beach boys achter in het altijd winderige Mui Ne, waar Jelle de zeer bescheiden bijnaam 'number one' krijg toebedeeld (in het land der blinden is een oog koning, ook op de plank), om onze reis wederom per bus te vervolgen naar Nha Trang.

De tweede encounter met het door Jelle gevreesde pootloos reptiel blijft niet lang uit. Na een bezoek aan de white sanddunes....enigzins suffe attractie maar alleeh....willen de Nederlanders hun zandhandjes poetsen aan de waterkant. De waterkant waar net een grote glimmende zwarte kronkelaar lag te zonnen. Wederzijdse schrik een peeuw tot gevolg hebbende natuurlijk.

Vijf uur omhoog rijden langs de kust brengt ons in Nha Trang, de strandstad van Vietnam. Na verkleurd te zijn op het strand, want verder is hier niet veel te beleven, komen we aan de praat met Stefan en Wilma....een Nederlands stel uit Katwijk waar we nu al een tijdje mee samenreizen tot aan Hue. Zij kwamen met het plan Nha Trang, met zijn toch wel grote oude-westerse-mannen-met-jonge-Vietnamese-meisjes gehalte, te verruilen voor een goedkoop resort van een exentrieke oude Fransman in Doc Let.

Paradise Resort blijkt een vergaan oord uit een slechte thriller. Een 83 jaar oude Fransman, wiens kroost enkele gerenaties overlapt qua leeftijden, zwaait hier de sceptor. (zijn jongste zoon is zes). Zijn schrikbewind hier over het personeel, dat overigens geen woord Engels spreekt, bevestigd maar weer eens het vooroordeel wat ik over onze Franse buren koester….enfin. Na drie dagen bakken in de zon, kiten en lanterfanten hebben we het hier weer gezien. Maar het is ook enigzins door de dode hond op het strand die zijn geur verspreid richting ons resort. Waarschijnlijk gepakt door de Rottweiler van de Fransman. Neemt niet weg dat Doc Let echt een relaxt pareltje is, met elke dag wind. Zeker nogmaals het bezoeken waard.

We vragen of de Fransman een bus regelt. Zo werkt het hier namelijk. Je hotel of hostel schrijft een bonnetje en belt je bus. Vervolgens moet je ergens langs de we gaan staan en hopen dat je word opgepikt. In het geval van de Fransman begonnen we ons steeds meer af te vragen of hij onze nachtbus, die een uur later kwam dan verteld, ook echt wel had geboekt. Bleek toch in kannen en kruiken.

Slaapbussen zijn een hel voor de Europeaan. Niet alleen moet je je schouders soms ontwrichten om er binnen te komen, ook zit er waarschijnlijk geen rem op waardoor je herhaaldelijk s’nachts bijna het plafond raakt. De bus staat vol stapelbedjes in Vietnamees formaat en om de twee uur worden we badend in het zweet wakker omdat er weer een plasstop is. Gelukkig hebben we onze Ipod goed opgeladen en hoor ik de Vietnamees, ‘Charlie’ gedoopt, tenminste niet snurken die me in zijn slaap twee keer probeert te omarmen. Elf uur later slingeren we door nauwe straten en voor we de bus uit zijn blijkt onze bagage al te zijn ingecheckt bij Hotel Hoa Binh.

Hoi An....het mooiste plaatsje tot nu toe. Een bonte mix van Anton Piek-muurtjes, tempels en rijen kleurijke lampionnetjes.... helemaal betoverend bij donker. Langs de zwaar bewierrookte kleermakerijtjes, kunstboetiekjes en cafeetjes lopend opperen we dat deze plaats ook echt iets voor onze ouders zou zijn om doorheen te zwalken. We lopen al fotograferend een middag in de klamme hitte door dit middeleeuwse schilderij, hier en daar ruw verstoord door een passerende scooter.