Saparapaaa ligt maximaal Noord in Nam. Bijna tegen de Chinese grens. Het sterk contrasterende landschap met eindeloze rijsttrappekes wordt hier bijgekleurd door een tiental verschillende minorities (stammen) waarvan vooral de vrouwen nog erg vasthouden aan hun kledendracht. Flower Mungh, Black Mungh en Red Dao en Dzay leven hier gemoedelijk aan het einde van slingerpaadjes achter watervallen in de bergen. Zo loom en vriendelijk als de dwalende buffels en varkentjes hier uit hun ogen kijken, zo wordt je ook in de afgelegen dorpjes hartverwarmend ontvangen. Het is een stukje middeleeuwen waar enkel de splinternieuwe scooters die ze soms bezitten en de plastic zakjes om de souvenirs die je van ze koopt herinneren aan het naderende jaar 2010.

Onze eerste dag hiken en 4x4en we met twee Franse dames en een gids door het gebied. Dubbele truien gaan snel uit gezien het enorme temperatuursverschil hier in de bergen. Sapa is de koudste plek van Vietnam, terwijl enkele kilometers verderop over de bergpas het warmste punt van Vietnam ligt. Een markt en enkele dorpen worden aangedaan onder het genot van de linguïstische hoogstandjes van een van de Franse dames....zei is een Vietnamese Franse lerares die in China woont en vloeiend Engels met ons spreekt. Moet ook wel want de gids zwijgt in alle Europese talen. Dag twee wijden we aan Cat Cat....een flauw aftreksel van de dag ervoor omdat het pittoreske museumdorp nogal gewend is aan toeristen en dus duidelijk niet om contact verlegen zit.

Desalnietteplus hebben we ook deze omgeving met haar prachtig uitgedoste straatverkoopsters met manden vol snuisterijen en hun bamboo kauwende metgezellen die kunnen klimmen als geiten in ons hart gesloten. De sfeer is als in een wintersportdorpje in de Alpen. Maar de verweerde koppen op de markten en de houten hutjes op de bergen die opdoemen uit de contstant langswaaiende mistflarden doen denken aan scènes uit Seven years in Tibet. Hond en slangenwijn staan hier niet zelden op de menukaart.