Vanaf Saigon nemen we een twee daagse boottrip door de Mekong delta naar de grens bij Cambodja. Wat opvalt wanneer we officeel in Cambodjaans water stomen….zijn de zwarte ossen die ineens in doorzicht witte bonkige koeien zijn veranderd. Zwaaiende kinderhandjes op de oever zijn weer talrijk en hoewel de tempels hier echt een stuk mooier zijn….lijken de hutjes een stuk schameler.

Een poging om iets van het verleden van dit land te begrijpen mislukt. Na een bezoek aan ‘The Killing Fields’ (waar de beenderen met kleding nog uit de massagraven steken), en Toul Sleng (Het martelschool van Pol Pot en z’n vriendjes) slenteren we verward en met een grote koude steen in de maag door Phnom Penh. Enige medicijn dat ons rest is snel door naar Angkor Wat om de gruwel die zo kort geleden gebeurde en hier nog als een huivering in de dikke warme lucht hangt te vergeten.

Tien euro koste het om even dat gevoel te hebben. Bij de Cu Chi tunnels, ergens boven Saigon, moest Jelle natuurlijk even met zo’n AK 47 schieten, net als de VC die hier vanuit een 300 kilometer tunnel Fransen en Amerikanen te slim af was.

Tien kogels en een hoop dood zand later kan hij meededelen dat het een overheersend doof gevoel betrof. En dan te bedenken dat ze in de Vietnamoorlog ook met regelmaat op elkaar mikten. Over naar Angkor.

Angkor Wat The….

Siem Reap is als Taxi tintel. Elk straatje een andere ervaring, visvoetmassages en zinderende avondmarkten tegen een achtergrond van Frans aandoende gevels. Maar Siem is eigenlijk gewoon het startpunt voor excursies naar het Angkor Complex. En dat complex is gimungoes. Giga-enorm ook wel. Een twintigtal noemenswaardige tempels zijn hier uitgestrooid over een enorme oppervlakte. Een driedaagse parkpas lijkt eerst nogal overdreven, maar achteraf kun je hier weken rondlopen en nog steeds nieuwe tempels spotten. Het is niet moeilijk om de grote hordes toeristen te mijden. Af en toe hebben we zelfs een tempel voor onszelf.

We wanen ons Indiana Jones meets Lara Croft in onze versie van de eerste ontdekking van dit overgroeide wereldwonder. Er zijn tempels die gister gebouwd lijken, tempels die nog in aanbouw waren (Angkor Wat), tempels die nog in gebruik zijn als bedevaartsoort voor Budhistische monniken en tempels waar je in kunt verdwalen…waar sommige kamers totaal zijn ingestord en waar immense junglebomen de tonnenzware stenen als legoblokjes uit elkaar hebben gewrikt met hun wortels. Kaasbomen noemden de franse ontdekkingsreizigers dit, de bomen leken als gesmolten kaas over de tempels heen te druipen. Af en toe duikt een aap op uit de rimboe om een toeristenlunch te snatchen. Pikzwarte olifanten lijken de ge-upgrade versie om het park te verkennen, onze stalen rossen waren echter een tiende van de prijs. Angkor Wat is misschien niet eens de mooiste tempel hier, maar zeker de grootste. Toch heeft de jungle een paar honderd kilometer van hier nog een grotere Tempel opgeslokt dan deze. Eentje waar nog geen miljoenen toeristencam’s kiekjes van hebben…we gaan dus weg met het gevoel alsof we hier niet helemaal klaar zijn. Net als dat je in Tibet je laatste thee onaangeroerd laat op visite bij een kennis…omdat je graag nog ‘s terugkomt.