Cook Islands

Via Fiji knallen we in vier uurtjes terug naar Nieuw Zeeland om vervolgens naar het paradijs te vliegen. Het naar Captain Cook vernoemde groepje pareltjes midden in de Pacific, daar zetten we de volgende voetafdrukken in het zand.

Standaard worden gasten op Rarotonga, het grootste drijvende stukje hemel van de archipel, met ukelelemuziek en vrolijk zingende hawaiishirtmannetjes opgewacht. Rarodise...zoals de vredige ronde eilandbewoners hun eiland noemen is in een uurtje met de scooter te ronden, heeft een spannende groen gebergte in het midden en heeft een door riffen beschermde kustlijn met jawdropping wit zand. Iedereen vraagt hier of je op huwelijksreis bent....en eerlijk gezegd zullen we het na Cook lastig krijgen mochten we ooit op een nog adembenemender plekje bovengenoemde ooit misschien toevallig in de verre verre toekomst van plan zijn.

Enfin....de Cook Islands is puur genieten. Te meer ook omdat we een deal hebben gesloten met een kiteschool hier die via een genieus ingewikkeld systeem 2 kite-artikelen en een advertentie wil ruilen tegen debenjel twee weken in twee topresorts voor nulkommanothing.....goddelijk.

De grote factor waarom het hele kitesurfartikelgebeuren draait schitterd echter door grote afwezigheid. Overal waar we komen schudden mooi bruine dames hun rieten rokjes en ingecocosnote borsten en dansen stoere Cookse krijgers hun vuurdans.....maar de wind lijkt niet wakker te krijgen. Palmbomen ruisen net genoeg om ons elke dag weer met enthousiame kites te doen oppompen om ze vervolgens s'avonds ongebruikt weer leeg te laten lopen. Het windseizoen...dat is na het honeymoonseason dude....dat horen we menigmaal.

Na een paar dagen Rarotonga vliegt een klein toestelletje ons naar...rapapapaaa Aitutaki....waar de foltering van het Pacifische vacuum een week lang verder aanhoudt...Het resort mag hier dan nog paradijselijker zijn, het eten nog lekkerder, de grootste kite lagune ter wereld blijft echter onberoerd en houd haar wilde kitegeheimen mysterieus voor ons verborgen als de reuzenoesters die we bij het snorkelen zien liggen. We zetten een stempel in ons paspoort op One Foot Island...omdat Floortje Dressing dat ook deed en verkennen deze verzonken vulkaan boven en onder water.....met scooter en snorkel tot onze ogen zeer doen van al dit helder heerlijk stukje heaven met haar krachtige grote gezellige inwoners met bloemenkranzen die elke gelegenheid aangrijpen om in zang en dans hun ware spirit te tonen.

We vliegen weer naar Raro...fris en vochtige puist in eeuwig turqoise...best westers...lekker behapbaar...heerlijk chilleiland met hier en daar een golfsurfgolf....hier en daar een kitebare lagune.....rustgevende haventjes laten zongebruinde zeezeilers hun wonden likken en vers fruit in slaan, als ze niet door de zoete geur en de mooie vrouwen hier voorgoed ankeren....

Wij verlaten Cook voor de USA.....maar iets van ons blijft hier achter. Bryn en Troy nemen afscheid van ons....we wensen hen een hoop wind....en kiteklanten.

Fiji

Fiji, de warmte komt ons tegemoet als we het vliegtuig uitstappen. Negroide mannen in sarong begroeten ons. Alleen de bloemenkransen ontbreken nog. We besluiten maar meteen de bus te pakken naar de marina vanwaar boten vertrekken naar verschillende tropische paradijsjes.

We besluiten richting Malolo te vertrekken. Een eiland op ongeveer een uur afstand van Vita Levu, het grootste eiland van Fiji. De eerste dagen zijn we de enige bezoekers van het Funky Fisch resort. Het is bewolkt en op de derde dag begint het zelfs te regenen, niet het weer wat we verwachten. Ondanks dat besluiten we om een zeiltrip te maken naar het eiland waar de film Castaway is opgenomen. Wilson hebben we echter niet gevonden...

Er arriveren nog wat andere luitjes, de zon schijnt, en het wordt steeds gezelliger. Er is zelfs wat wind zodat we kunnen kiten en op de windloze dagen proberen we wat te wakeboarden en te snorkelen. Zoals het paradijs hoort te zijn!

Na een week besluiten we verder te reizen. Jelle heeft een dealtje gesloten met een resort op het eiland Nananu i Ra.(Verhaaltje schrijven voor onderdak J).Dit is de enige plaats in Fiji waar het mogelijk is om ‘goed’ windsurf materiaal te huren. Van de week dat we er zitten hebben we vier dagen goede wind. We surfen, kiten, vissen, wakeboarden en relaxen.

foto\'s

Noordereiland

Groter kon het verschil niet zijn toen we de overtocht maakten van het pitoreske Picton naar het ‘grote’ Wellington. Na al weken als kluizenaartjes in ons busje te hebben geleefd, komen we weer onder de mensen en….auto’s. Het is weer even wennen aan een tweebaans snelweg.

Wellington is een leuke stad maar na wat culturele bezoekjes aan het museum en de enige windsurfshop in town besluiten we snel richting het noorden te trekken. De surfhighway 45 is dichtbij, de windvoorspellingen zijn goed en Jelle heeft een windsurfsetje weten te regelen!

Taranaki, de windsurfspot(s) van Nieuw Zeeland. Drie dagen typisch Nederlands weer (veel wind en regen), hoge golfen en Jelle op de surfplank. Debra aan de kant in het campertje, schuilend voor de regen en in geval van nood, de redster, want er is helemaal niemand op het water. Dat blijft vreemd!

Jelle kan er weer even tegenaan! Via de Waitomo Caves, mooie grotten met glowworms, rijden we richting Taupo waar we wachten op beter weer. Het regent nog steeds! Onderweg ontmoeten we leuk ander stel (Jeroen en Annemarie, Nederlanders) met wie we samen kamperen (ze hebben ook een Wicked Van) en pannenkoeken eten. We wachten allemaal op de dagen dat het weer goed genoeg is om de Tongariro Alpine Crossing te doen.

Na een paar dagen is het zover. Na een zeer koude nacht op de camping onder aan de berg staan we klaar in onze streepjes thermo onderbroek en vijf laagjes eroverheen outfit. De zon schijnt en we hadden het niet beter kunnen treffen. Ofwel het wachten was het waard want we hebben een schitterende hike gemaakt tussen de twee bergen met uitzicht op de emerald lakes. Over de tocht van 19 km deden we 6,5 uur wat redelijk snel is. We voelen ons nu ‘ echte’ hikers....

In Rotorua bekijken we een thermisch park met allerlei geisers, modderpoeltjes en zwavelmeren. Bijzonder maar de stank was ondragelijk. Via the Bay of Plenty trekken we verder naar The Bay of Islands.

In Ruakaka blijven we een paar dagen hangen. Su en Dave, van Decay Kiteboards, waar een vriend van Jelle eerder heeft gewerkt ontvangen ons met open armen. We zien het hele proces van plank tot kiteboard zodat Jelle weer een mooi verhaal kan schijven kitesurfmagazine. We kamperen in hun achtertuin, kiten op verschillende spots (zelfs Deb doet weer een poging) en kunnen ’s avonds op de bank hangen en een filmpje kijken.

Vanuit hier rijden we nog wat noordelijk om de bekende Kauri bomen te bekijken, de oudste en grootste bomen van Nieuw Zeeland. Vanuit Paihia besluiten we richting Auckland te rijden. Ondertussen is het campertje weer ingeleverd en zitten we in een hostel.

Ondertussen zijn we al aangekomen in Fiji!

Zuidereiland

‘John Lennon’, ons busje van Wicked campers, krijgt nog een paar nieuwe sloffen als de monteurs horen dat we Hollanders zijn. Klaar om zes weken als onze knapzak op wielen fungeren rollen we met ‘John’ bibberend van de kou het land van de kiwi’s en van oorsprong mensenetende Maori in.

Onze kennis vooraf:…Zuidereiland is pretty Scenic (kaakvallend mooi)…en het Noordereiland daar is de actie….Wat we ons niet hadden gerealliseerd is dat het Zuidereiland nogal dicht bij Antarctica ligt en daar warmt de zon de boel wat minder op….rillen met die bruine Azië billen.

In ‘New Zealand’, zoals de knauwende Kiwi’s (Engelse setllers) hun land noemen, is het elke bocht in de weg alsof je een ander sprookje binnenrolt. Ooit bevolkt door Kiwi-achtige loopvogels van 280 kilo (uitgeroeid door de Maori) en tijdens de dinosaurus-outwiping-komet bijzonder in tact gebleven. Dat laatste is vooral te zien aan de varenbossen, oeroude bomen en met mosbegroeide watervallen. We rijden door teletubbiegroenbobbelland golfmatkaal geknabbeld door de 40.000.000 scheeflopende schaapjes. Om de bocht wacht echter een nieuw sprookjesbocht met kraakheldere stroompjes en machtige grijze bomen die uit de wolken om laag lijken te groeien. Linksom is echter een slingerende kustweg met rauwe groenrode pannenkoekrotsen waaronder zeeleeuwen en huilertjes tikkertje spelen in poeltjes. Tanken moet bijna in elk stadje...want er zijn er zo weinig. Stadjes doen denken aan Amerikaanse cojbojdorpen met saloondeuren. Hier en daar een Hollandse molen om iedereen in de war te brengen. Dan rijden we weer langs gletsjers en gefotoshoptblauwe meren naar machtige gebergten, die van die buurjongen die er vroeger met zijn elektrische treintjes doorheen reed, afstanden en afmetingen fnuiken hier....omdat je zo ver kunt kijken in deze absurd heldere blauwe hemel. Lelijke foto’s maken lijkt onmogelijk. Dog sommige dagen voelen we ons gewoon thuis vanwege de miezerregen en grijze Noordzee-achtige kustlijnen.....vaak echter gauw vergeten door Hawaiiaanse omstandigheden om die volgende bocht.

Ons Lord of the Rings verhaal begint dus in Christchurch en gaat via Dunedin en vele omslingeringen naar het zuidelijkste puntje om dan via de natte westkust omhoog te kronkelen. Hoogtepuntjes zijn Queenstown en Wanaka...waar je je lol en je geld op kunt qua actiesporten en adrenalinetours. De fjorden van Milford Sounds brengen ons in de sprookjessfeer van Middle Earth. We beklimmen vervolgens de Frans Josef gletsjer en raken shocked in het Abel Tasman park. Als deze fijne vriend nou iets meer kanonnen had gehad dan spraken die Maori hier Nederlands. Heb je een paar dagen voor NZ....moet je hier heen. Bekijk de foto’s maar. Epic.

Onze overtocht naar de Noord doen we vanaf Picton....maar da’s weer een ander verhaal.

Nieuw Zeeland

Indonesie

We vluchten via Jakarta en Bandung naar het rustige mooie Java, Pangandaran. We zitten in een gezellig hostel met relaxte mensen waar we, blijkt later, pas in Bali afscheid van nemen (Dagmar en Anton). We golfsurfen, huren een scooter en bezoeken de Green Valley. Met een bootje door helder groen water naar een punt vanwaar we een stuk konden canoeing door het water langs hoge kliffen, watervallen en rosten een daarna terug met de stroom mee.

Vanuit daar gaan we door naar Yogjakarta. Een gezellige stad met leuke cafe’s en vooral heel veel kunst. Yogja is de stad van de Batik schilderijen en de kunstschool. Tref je het dan wordt er net een gekke opening gehouden van een expositie met vreemde kunstzinnige optredens.

Ook bezoeken we Prambanan, de grootse hindoe tempel op Java. De Borobudur laten we voor gezien want we zijn nog steeds een beetje tempel moe.

Vanaf Yogya reizen we met een georganiseerde tour naar de Bromo vulkaan. En zoals het altijd gaat, denk je voor een duppie op de eerste rang te zitten....is er wel weer een Indonees die de boel oplicht. Enfin...onze al in trip naar de Bromo was nog al een deceptie qua niet nagekomen beloftes en vreemde regelmannetjes die het vooral voor zichzelf erg goed hadden geregeld. Gelukkig hadden we Anton en Dagmar mee, waardoor wij ons nog wat toleranter voelden. Dagmar, zwanger en zelf ooit tourguide ofzo, was echt op oorlogspad en liet het er allemaal wat minder bij zitten. Zij werd door de touts (gladde regelmannetjes) beschouwd als een ‘verrie bed toeris’. Achteraf best hilarisch allemaal....en minder afgezet dan we dachten.....

Enfin...Bromo gedaan....naar de ferry gegaan....kwamen we in Lovina aan. Bleek het daar de volgende dag silence day te zijn. Dit is de dag na de viering van het nieuwe jaar waarop niemand de straat op kan/mag. Zeker als witmens heppie dan niks buiten het hotel te zoeken. Die dag hebben we dus eens goed het zwembad bestudeert....De dag erna zagen we van Lovina wat een normaal mens in een week bekijkt. Er was natuurlijk een hartelijk ontvangst van Marieke en de andere mooie dames van Lovina....Sterre en Ketut. En Jelle moest gelijk mee met Komo naar het hanengevecht dat verderop in het dorp werd gehouden....vervolgens kregen we een tour over het erf van Marieke en Komo, en kregen we knabbels in hun inmiddels door tropisch regenwoud (mooie tuin) omringde huisje. Die avond kregen we een heerlijk diner aangeboden op het strand voor het peperdure (in backpackers-ogen) hotel Starlight waar Komo nu de manager uithangt. Wij dachten hun te kunnen trakteren....maar het omgekeerde werd waarheid. Die avond konden Anton en Jelle ook nog eens hun speervistalent op de proef stellen met de kok van hotel Starlight. Hoewel Anton steeds in de weg zwom slaagde Jelle er na 2 uur in een minuscuul viske aan den haak te slean. (Kleine vissen zijn moeilijker te vangen weet u). Enfin...vis werd op het strand gebakken en soldaat gemaakt. Gelukkig had Starlight nog geen gasten, dus konden we al het moois in alle rust over ons heen laten komen. Mariek en Komo....was echt super....bedankt. Groeten ook aan schitterende Sterre en Ketoeteke.

Na Lovina trokken we richting Ubud. Weer een reünie want vanaf Kuta kwam Marianne ons gezelschap houden. In een leuke homestay vermaakten we ons met real life schietspelletjes met de jongste bewoner. Jelle deed een houtsnijwerkcursus en kwam terug met 3 blokken hout waar heel speciale mooie sculptuurtjes van gemaakt worden (ondertussen is er een blokje over). Deb en Mar tourden lekker op de scooter tussen de mooiste sawa’s van Bali. Na drie dagen vertrokken we richting Sanur.

In Sanur ging ons luxe backpackersleventje weer verder. Daar hadden we een meet en greet met pa en ma Verduin. Die trakeerden op een luxe de luxe huisje (waar we normaal 2 weken van konden logeren) en lekker eten! Ondertussen kregen we smsjes vanaf Nusa Lembongan. Nota bene vanaf onze eigen vooruitgestippelde bestemming berichten Dag en Toon al dat ze zagen dat het er goed was. Wij erheen...Marianne ook mee...goedgekeurd. Lembongan ligt 1,5 uur boten vanaf Sanur en er rijden uitsluitend scootertjes rond. Ons plan om de volgende dag gevijfelijk te gaan snorkelen wordt wreed verstoord door Antons heuprugstuip die hij bij een gruwelijk gevecht op de wc met zijn tandenborstel heeft opgelopen. Anton plat. Wij vissen. Blijkt die schipper ook nog een speergun mee te hebben. Jelle blij. Lekkere lange speergun, dan hoef je niet te duiken. Leg je gewoon de speer tegen zo’n vissenkop en bang. Wederom een minuscuul schepsel, maar deze keer wel met mooie kleuren. De drie dames die als zich als zeemeerminnen om Jelle heen bewegen op de zeebodem bleken achteraf de hele tijd voor hem en zijn harpoen op de vlucht te zijn. Enfin...mooie dag. Volgende item: Antons wokkelrug en de terugreis naar vastewal om een vliegtuig te halen. Opstaan duurt als 20 minuten....Dagmar belt alle fysiotherapeuten die er bestaan in Indo....maar ‘s ochtends staat het halve eiland dan paraat om ‘de zielige man van Amsterdam’ te tillen. Kuta heeft een franse bottenkraker die hem vervolgens, achteraf na een hoop gewantrouw, toch weer recht in mekaar heeft getoverd. We zwaaien het vleugellamme koppel uit op the airport....Anton grijpt naar de drugs om de helse vlucht naar Amsterdam met 2 overstappen te maken.

Kuta brengt ons nog enkele surfdagen met Mar, die hier al een eigen posse heeft verzamelt. Langzaam nemen we afscheid van de Bali sunsets, de geurige kleurijke omgeving en alle vriendelijke pinda’s. We snakken echter ook naar een portie boerenkool met worst....die NZ ons zal brengen...de Unox worst krijgen we van pa en ma Verduin....de rest komt hopelijk snel. Afscheid Mar....kus.

Singapore

 Vanuit Kuala Lumpur (waar niet veel te beleven was) reisden we door naar Singapore. We hadden een bustochtje geboekt via de grens naar de stad. Jammer genoeg had d buschauffeur weinig geduld en liet ons (met een groep van 10 Hindoes) staan bij de grenscontrole.

Al snel kwamen we erachter hoe modern Singapore is in vergelijking met de rest van Azie. Binnen now time zaten we in een public bus die ons netjes midden in het centrum afzette. En ooh wat zag het er netjes uit. In Singapore krijg je een boete van 200 euro als je rotzooi op straat gooit, kauwgom is niet legaal verkrijgbaar!

We hadden maar een dagje in deze bijzondere stad maar we hadden nog wel wat langer willen blijven. We bezochten de bekende Nightzoo en zagen alle dieren die we gemist hadden in de rest van Azie zoals de giraffen en neushoorns. En natuurlijk hebben we geshopt (zonder wat te kopen) in een paar mega grote shopping centres!