Sapa

Saparapaaa ligt maximaal Noord in Nam. Bijna tegen de Chinese grens. Het sterk contrasterende landschap met eindeloze rijsttrappekes wordt hier bijgekleurd door een tiental verschillende minorities (stammen) waarvan vooral de vrouwen nog erg vasthouden aan hun kledendracht. Flower Mungh, Black Mungh en Red Dao en Dzay leven hier gemoedelijk aan het einde van slingerpaadjes achter watervallen in de bergen. Zo loom en vriendelijk als de dwalende buffels en varkentjes hier uit hun ogen kijken, zo wordt je ook in de afgelegen dorpjes hartverwarmend ontvangen. Het is een stukje middeleeuwen waar enkel de splinternieuwe scooters die ze soms bezitten en de plastic zakjes om de souvenirs die je van ze koopt herinneren aan het naderende jaar 2010.

Onze eerste dag hiken en 4x4en we met twee Franse dames en een gids door het gebied. Dubbele truien gaan snel uit gezien het enorme temperatuursverschil hier in de bergen. Sapa is de koudste plek van Vietnam, terwijl enkele kilometers verderop over de bergpas het warmste punt van Vietnam ligt. Een markt en enkele dorpen worden aangedaan onder het genot van de linguïstische hoogstandjes van een van de Franse dames....zei is een Vietnamese Franse lerares die in China woont en vloeiend Engels met ons spreekt. Moet ook wel want de gids zwijgt in alle Europese talen. Dag twee wijden we aan Cat Cat....een flauw aftreksel van de dag ervoor omdat het pittoreske museumdorp nogal gewend is aan toeristen en dus duidelijk niet om contact verlegen zit.

Desalnietteplus hebben we ook deze omgeving met haar prachtig uitgedoste straatverkoopsters met manden vol snuisterijen en hun bamboo kauwende metgezellen die kunnen klimmen als geiten in ons hart gesloten. De sfeer is als in een wintersportdorpje in de Alpen. Maar de verweerde koppen op de markten en de houten hutjes op de bergen die opdoemen uit de contstant langswaaiende mistflarden doen denken aan scènes uit Seven years in Tibet. Hond en slangenwijn staan hier niet zelden op de menukaart.

Halong Bay

Alle nationaliteiten drommen samen in Halong City om in te schepen op de gereed liggende gelakte houten junks. Voor 60 tot 200 dollars kun je hier een 2 tot 3 daagse trip langs honderden geërodeerde kalksteen puisten die enkele kilometers uit de kust uit de Chinese zee rijzen. Voor de mooi hijsen de luxere jachten de drakevleugel achtige zeilen voor de overtocht van een half uur naar de eilanden. Eerste attractie aldaar zijn een drietal aaneengeregen grotten om quasi geïnteresseerd doorheen te klauteren. Onze tour lijkt onwaarschijnlijk genoeg geheel volgens plan te gaan tot we ergens na een verrukkelijk schranzen van niet nader te noemen vis aan wal gaan waar de boot aanmeert. Voor we kunnen knipperen met de ogen zien we tot onze verbijstering onze boot wegvaren. Van de nood een deugd makende beklimmen we volledig in goeder trouw dat ze ons zo wel komen halen maar de top van de berg van het eiland. Hetgeen ons wel enige unieke kiekjes oplevert. Uniek is echter ook het gezicht van de gids wanneer de boot ons eindelijk komt oppikken. Hij lijkt vuur te willen spuwen maar we zien hem zijn vlammen inslikken. Grappend bedanken we de medepassagiers voor het aan de bel trekken van ons ontbreken, anders hadden we onze eerste nacht op een onbewoond eiland moeten doorbrengen.....de gruwel.

Kano en fiets worden vervolgens ter hand/voet genomen om de omgeving eens flink aan de lens bloot te kunnen stellen. Menig kiekje verder slapen we nog een nachtje op Catba Island en vieren daar met een Tschechies stel, een stoere Zwitserse meid en een Hollandse deerne eerste kerstdag met bananenpannekoekjes en Vietnamees bier. Na dit avontuur zijn we weer twee dagen in Hanoi geweest. Met een groepje dat we op boot hebben leren kennen hebben we kerst gevierd (lekker uit eten geweest) en zijn we de volgende dag naar het etnologisch museum geweest. Hier alvast een voorproefje gehad over de verschillende stammen die leven in het noorden.

Hoi An en Hue

Na met z’n vieren een aantal dagen in Doc Let doorgebracht te hebben, nemen we samen de nachtbus naar Hoi An. We wachten bij een tankstation totdat de bus om 20:00 uur zou arriveren. Dit werd 21:00 uur en na wat voetbal op het terrein met wat vietnamezen zijn we blij dat er sowieso een bus stopt om ons op te halen (je weet het nooit).

De nachtbus vreemd. Een soort van stapelbedden op Vietnamees formaat vullen de hele bus. Je voeten liggen hierbij in een soort van koker. Je kan geen kant op en als je langer bent dan 1,70 lig je zeker niet comfortabel. En aangezien je benen in een soort koker liggen kan je geen kant op.

Om 6:00 arriveren we in Hoi An en hebben we een mooi hotel met zwembad voor ongeveer 8 euro.

Hoi An is een van de mooiste plaatjes waar we tot nu toe zijn geweest. Het staat dan ook op de werelderfgoed lijst van Unesco. De smalle straatjes met kleine gekleurde huisjes aan de Thu Bon River maken het stadje erg gezellig. Ook staat Hoi An bekend om haar zijde en alle tailors in de stad. Deb heeft dan ook een Aladin broek laten maken en Jelle twee kopies van zijn favoriete blouse. We kunnen dus weer even vooruit.

De eerste twee dagen schijnt de zon zodat we gelukkig nog wat hebben kunnen zien van de omgeving per scooter. Ook Wilma en Stefan gaan gezellig met ons mee. We rijden noordelijker richting Da Nang langs het strand. Er zijn heel wat mooi golfbreaks alleen is er jammer genoeg nergens surfgear te huur. Een gat in de markt dus! Ook bezoeken we een mooie Pagode en een aantal budda’s.

Na 2 dagen begint het alleen te regenen. We blijven nog even en genieten van het bruine brood en de chocolade mousse cake van de bakker want die hebben ze hier! Ook ’s avond eten we gezellig met z’n vieren en Jelle en Stefan proberen de Vietnameze barjongens te verslaan met een potje pool. Dat lukt Stefan en hij is de ‘king’ van de club!

Na vier dagen besluiten we de bus te nemen naar Hue. Stefan en Wilma zijn er ook klaar mee dus reizen weer gezellig met dezelfde bus mee.

Het water stort nu met bakken uit de hemel. In Hue lopen we met al onze bagage (dat is nogal wat) door de ondergelopen straten op zoek naar een hotel. De komende 2 dagen stopt het niet met regenen!

We bezoeken de oude stad en een paar tempels. Door de regen valt alles een beetje in het water en we besluiten na 2 dagen de nachtbus naar Hoi An te boeken. Daar schijnt het in ieder geval droog te zijn!

Fijne Kerstdagen

Hallo allemaal,

Hele fijne kerstdagen!!! Jammer dat we de witte kerst in Nederland missen! Wij zitten nu in Hanoi en gaan lekker genieten van ons kerstdiner!

Morgen een langer verhaal met foto's.....

Het Zuiden van 'Nam'

De miljoenen gonzende scooters van Saigon zijn we snel ontvlucht. Vijf uur in de bus brengt ons langs de rijstvelden, buffels en bergen net voorbij Phan Thiet in Mui Ne....(spreekt iedereen weer anders uit). Eerste windsurfbestemming bereikt ,en ook mijn 10 meter RPM kite mag eindelijk uit de tas voor een paar kiterakjes. In het langerekte dorp aaneengeregen door restaurants, hostels en resorts laven we ons aan de steady windkracht 4/5 die elke dag in de late ochtend lijkt te worden aangezet. Op de scooter checken we nog een spot met echt branding (Mui Ne is een klotsbak) waar het best leuk spelevaren blijkt met de kite, maar we verlangen naar meer kilometers. We laten de Vietnamese beach boys achter in het altijd winderige Mui Ne, waar Jelle de zeer bescheiden bijnaam 'number one' krijg toebedeeld (in het land der blinden is een oog koning, ook op de plank), om onze reis wederom per bus te vervolgen naar Nha Trang.

De tweede encounter met het door Jelle gevreesde pootloos reptiel blijft niet lang uit. Na een bezoek aan de white sanddunes....enigzins suffe attractie maar alleeh....willen de Nederlanders hun zandhandjes poetsen aan de waterkant. De waterkant waar net een grote glimmende zwarte kronkelaar lag te zonnen. Wederzijdse schrik een peeuw tot gevolg hebbende natuurlijk.

Vijf uur omhoog rijden langs de kust brengt ons in Nha Trang, de strandstad van Vietnam. Na verkleurd te zijn op het strand, want verder is hier niet veel te beleven, komen we aan de praat met Stefan en Wilma....een Nederlands stel uit Katwijk waar we nu al een tijdje mee samenreizen tot aan Hue. Zij kwamen met het plan Nha Trang, met zijn toch wel grote oude-westerse-mannen-met-jonge-Vietnamese-meisjes gehalte, te verruilen voor een goedkoop resort van een exentrieke oude Fransman in Doc Let.

Paradise Resort blijkt een vergaan oord uit een slechte thriller. Een 83 jaar oude Fransman, wiens kroost enkele gerenaties overlapt qua leeftijden, zwaait hier de sceptor. (zijn jongste zoon is zes). Zijn schrikbewind hier over het personeel, dat overigens geen woord Engels spreekt, bevestigd maar weer eens het vooroordeel wat ik over onze Franse buren koester….enfin. Na drie dagen bakken in de zon, kiten en lanterfanten hebben we het hier weer gezien. Maar het is ook enigzins door de dode hond op het strand die zijn geur verspreid richting ons resort. Waarschijnlijk gepakt door de Rottweiler van de Fransman. Neemt niet weg dat Doc Let echt een relaxt pareltje is, met elke dag wind. Zeker nogmaals het bezoeken waard.

We vragen of de Fransman een bus regelt. Zo werkt het hier namelijk. Je hotel of hostel schrijft een bonnetje en belt je bus. Vervolgens moet je ergens langs de we gaan staan en hopen dat je word opgepikt. In het geval van de Fransman begonnen we ons steeds meer af te vragen of hij onze nachtbus, die een uur later kwam dan verteld, ook echt wel had geboekt. Bleek toch in kannen en kruiken.

Slaapbussen zijn een hel voor de Europeaan. Niet alleen moet je je schouders soms ontwrichten om er binnen te komen, ook zit er waarschijnlijk geen rem op waardoor je herhaaldelijk s’nachts bijna het plafond raakt. De bus staat vol stapelbedjes in Vietnamees formaat en om de twee uur worden we badend in het zweet wakker omdat er weer een plasstop is. Gelukkig hebben we onze Ipod goed opgeladen en hoor ik de Vietnamees, ‘Charlie’ gedoopt, tenminste niet snurken die me in zijn slaap twee keer probeert te omarmen. Elf uur later slingeren we door nauwe straten en voor we de bus uit zijn blijkt onze bagage al te zijn ingecheckt bij Hotel Hoa Binh.

Hoi An....het mooiste plaatsje tot nu toe. Een bonte mix van Anton Piek-muurtjes, tempels en rijen kleurijke lampionnetjes.... helemaal betoverend bij donker. Langs de zwaar bewierrookte kleermakerijtjes, kunstboetiekjes en cafeetjes lopend opperen we dat deze plaats ook echt iets voor onze ouders zou zijn om doorheen te zwalken. We lopen al fotograferend een middag in de klamme hitte door dit middeleeuwse schilderij, hier en daar ruw verstoord door een passerende scooter.

Vietnam

Eergister nacht zijn we aangekomen in Vietnam (Ho Chi Minh). De eerste stokbroodjes met (smeer)kaas hebben onze maagjes al gevuld. De Franzen hebben hier nog meer goeds gedaan, ze verkopen namelijk ook Orangina.

Na onze Tao expeditie zijn we vertrokken naar Puerto Princessa. Na een dag door de stad (lees dorp) te hebben gedoold, hebben we de jeepney genomen naar Sabang. Een jeepney is een mix tussen een bus en een jaja... jeep. Vol kennen ze niet en als de bus voor Nederlandse begrippen vol is passen er nog tweemaal zoveel mensen,dieren en overige bagage bij en als de bus dan vol is, past er ook nog genoeg op het dak. Wij zaten op het dak....

Sabang staat bekend om het zevende natuurwonder (een campange die de Filippijnen zelf hebben verzonnen). Het wonder, the subterranial river, viel zelf een beetje tegen. Tijdens de tour werden we gewezen op verschillende vrouwenlichamen, dieren, mannelijke mushroom, een kerststalletje, jezus, dino's en natuurlijk nog veel meer stalagmieten.

De tocht ernaartoe was avontuurlijker. De boot was te duur dus we gingen per voet. Tijdens de jungle track, drie keer een berg op en af (zie Deb's hoofd op de foto's) en een gespotte aap, muggen en veranen kwamen we erachter dat we op het verkeerde hadden bezuinigd!

Sabang was verder erg chill. We hadden een mooie hut voor een mooi prijsje met een nog mooier uitzicht op zee!

Nu zitten we in Mui Ne. Het wind- kitesurf hawaii van Vietnam. Hopelijk kunnen we de komende dagen eindelijk een paar echte actie foto's online zetten.

Iedereen in Nederland een hele fijne sinterklaas! We hopen dat jullie flink verwent worden!

De Tao Expeditie

Al weer een paar dagen geleden, maar nog vers in ons achterhoofd.....de Tao Expeditie. In drie dagen voeren we, met een Banka (authentieke phillipijnse boot met drijvers), van Coron naar El Nido. Een reis langs een ontelbaar aantal begroeide rotsbulten in de Zuid Chinese zee omringt door witte palmstranden. Allemaal een heel hoog Pol, Pel en Pingo gehalte met hier en daar een vleugje Douwe Dabbert. Bootje varend, Phillipijnse koffie sippend, snorkelend boven coraal van anzichtkaartjes en eilandhoppend komen we de dagen, die erg kort lijken, door. Tao Philippines is een eco-organisatie opgericht om met toeristentripjes geld in te zamelen voor de afgelegen dorpen die we aandoen. Het ene dorp brengen we rijst. In het andere wordt een school of kinderdagverblijf gebouwd. Onze aanwezigheid wordt steeds erg op prijs gesteld...mensen zijn supervriendelijk. Alle kindjes hier lijken zwaai- en groetles op school te krijgen, we voelen ons een soort van koninklijke familie.

Voor ons zit na drie dagen dit avontuur er al weer op. Terwijl we in een honkie tonkie bus met gaten in de vloer de laatste kilometers afleggen naar El Nido verlang ik al weer naar het snorkelen, het vissen naar vis in alle kleuren van de regenboog en het hangen op die superbanka. Ook de andere twee koppels (Duits en Engels stel) waren uberchill, net als de crew die maar geen kramp leek te krijgen van die eeuwige smile. Maar wat wil je als je hier woont.

Enige nadeel: Kite nog niet gebruikt.....wel alvast een plank uit een hut gesloopt die eventueel dienst kan doen als board...

Na 6 uur in een minivan zitten we in Puerto Princessa! (Deb nog steeds geen gevoel in dr achterste) Dit schijnt de schoontste stad van Palawan te zijn! We betwijfelen dit. We zitten midden tussen de uitlaatgassen van auto,s, scooters, motorbikes en tricycles. Morgen vervolgen we onze weg naar Sabang voor 3 dagen!

Reacties